Dünden kaldı bu virane
Ne anılar dönmüştü içinde
Ne feryatlar yükselmişti
Ne kahkahalar susmak bilmişti
Sessizliğe boyun eğdi şimdi
Sessiz kaldı, sustu.
Hiç bilinmez
Ruhu nerede şimdi?
Sesler?
Sesler hala var
Fakat sükutun gürültüsü
Yükseltti ahengini
Tesirine aldı viraneyi,
Karşı koyulamayacak güçteydi artık
Sükutun ta kendisi.
Viranenin önünde
*Önündeki bisiklet
-Kırmızı olan,
Gün ışığında parlayan
Ay ışığında harlanan bisiklet-
O bisikletin kırmızısı
Viranedenmiş meğer
Çünkü bu virane her dökülüşünde
Hissediyorum bisikleti
Soluyor renkleri
Yırtılmış elcikleri,
Kaybolmuş sireni.
Sessizlik gerçekten bu kadar gürültülü mü peki?
Yoksa bir bahane mi kötülüğün önündeki?
Gerçekten suçlu mu sessizlik?
Yoksa bir bahane mi
İnsanın ardına gizlendiği?
Suç ve sessizlik, sessizlik ve suç
Çok ayrı oysaki.
Oysaki viraneyi virane yapan ne sessizlikti ne de yırtık elcik
Viraneyi virane yapan insanın gidişiydi
Bisikleti ağlatan sahibinin inişiydi
Sessizliği doğuran insanın bitişiydi
Peki ya insan neydi?
